Wise Men Always Seek Him

Mother Theresa was once asked by a journalist: “If I ask you the question ‘who are you’ and ‘what are you doing’, what will be your answer?” Her answer was very simple. She said: “I am a little lamp in the hands of God, and I am trying to share this light to people who are living in darkness”.

According to the liturgical calendar of the Syro- Malabar Church, in the first Sunday after Christmas, we remember the episode of the visit of the wise men to infant Jesus; the story of a star and the wise men who followed this star. The story of the wise men visiting infant Jesus following the star is an exciting one. It is because; these men began a long and tiresome trip to Israel simply because a particular star appeared in the sky, indicating them to the birth of the king of the Jews. They travelled for several months and finally meet infant Jesus in person. 

There are some interesting features of this incident:

1. Who exactly were these “wise men from the East”? Some think they were a group of priests from Persia and some others believe they were astrologers from Babylon and some others say that these wise men were three kings from the Orient. 2. How many were there? In the Bible no actual number is given. Three types of gift are mentioned, but number of gifts does not necessarily imply the number of givers! According to age old tradition, these wise men were “three kings from the Orient” and their names were Melchior, Balthazar, and Caspar. They visited infant Jesus together with the shepherds the night of His birth.

The Biblical record says little about who these men were and how many they were. It is perhaps because the emphasis is upon WHAT they did. 

Let us see WHAT they did. Evangelist Matthew calls them wise men. Why they are called wise? They have sought Jesus, followed the star which was a divine indication for them. They travelled a lot, found him and worshipped Him. They sought him in spite of the difficulties of the journey. They sought him in spite of the disinterest of others. They sought him in spite of their personal disappointments. What God wants from us that we seek Him diligently in our personal lives. We must seek out a personal relationship with Christ. There may be trials and tribulations. There may be deserts in our journey. But we must not give up our effort. The star given to us to show us light is the Word of God.

Dear brothers and sisters, like the wise men, let us allow ourselves to be guided by the star, which is the Word of God. Let us follow it always in our life, walking with the Church, where the Word has pitched its tent. Then our way will always be illumined by a Light that no other lights can give us. This is why Mother Theresa was telling: “I am a little lamp in the hands of God”. And thus we too will be able to become stars for others, reflection of that light that Christ made to shine over us. Amen.

Birthday of Modern India

15th August 2013, modern India is celebrating its 67th Birth Day. As citizens of this nation and heirs of a great cultural heritage of the world, we are proud to say ‘mera bharath mahan’. 

The leaders of our freedom movement, under the stewardship of Mahatma Gandhi, had a dream of an independent and prosperous India. On this day in 1947, Pandit Jawaharlal Nehru took the first step towards the realization of it by hoisting the Tricolour flag at the Red Fort. The journey we began on that day is now 67 years old. We have achieved much in these 67 years. We should never forget the sacrifice of our national heroes, who sacrificed their life for our well-being. 

Today is certainly a day to celebrate the success of our democracy. However, on this occasion we should also introspect about what remains to be done. Do we have independence in its true and full sense. In the early hours of the 15th of August, 1947, when our nation had just become Independent, our first Prime Minister, Jawaharlal Nehru spoke to the nation and asked one important question: “Are we brave enough and wise enough to grasp this opportunity and accept the challenge of the future?” This is a very relevant question, because as we have the right to freedom we also have certain responsibilities. We would achieve independence in the true and full sense only when we are able to banish corruption, poverty, illiteracy and discrimination on the basis of caste, religion and gender from our country. As responsible citizens of India, we must learn from our failures and we must make every effort to resolve these problems so that our nation may grow into independence in its full and true sense. 

Even as we face these problems, we should be encouraged by the fact that we have achieved extraordinary successes in many areas in the last 67 years and now we need to continue these successes in new areas of human and social development. Today more of our citizens than ever before, and specially the youth, are taking interest in issues related to the progress of our society and country. We know that the difficult problems which India face can be resolved only with the cooperation of the common man. If we stand together as one nation, I believe, no power in the world can stop our country from achieving new heights of progress and development. What is needed is that we work together as one people for the success of our country. Let us once more resolve that we will continue to work for a progressive, modern and prosperous India. 

In the Bṛhadāraṇyaka Upanishad, there is a sloka:
sarvé bhavantu sukhinaḥ , sarvé santu nirāmayāḥ |
sarvé bhadrāṇi pashyantu , mā kashchid_duḥkha-bhāg-bhavét ||

It means, may all become happy, may all be free from illness, may all experience what is auspicious, may no one suffer. May this be our prayer this day!

Priesthood: a Vocation and a Profession

In St. Ephrem’s Theological College, Satna, I am taking a course on ‘Professional Ethics’ for the fourth year theology students. As we were discussing in the class room whether there should be an ‘ethical code for Catholic priests’ and can priesthood be identified as a profession, students began to raise different, rather contradictory opinions. The following is an article on the basis of those discussions and some of my personal reflections (definitely, thoughts acquired from my personal readings) on this issue.

  Professional ethics, in the simplest sense, is the discipline of applying ethical principles to professional affairs and relations to determine what is right/ wrong or good/ bad in those affairs and relations. It offers people principles and guidelines to handle professional situations with ethical priorities in mind.[1] So, as Velasques notes, it is “a study of moral standards and these apply to the systems and organizations through which modern societies produce and distribute goods and services, and to the people who work within these organizations. Professional ethics, in other words, is a form of applied ethics. It includes not only the analysis of moral norms and values, but also attempts to apply the conclusions of this analysis to that assortment of institutions, technologies, transactions, activities, and pursuits that we call profession”.[2] It encompass the personal, organizational and corporate standards of behaviour expected of professionals. According to Ruth Chadwick, “professional ethics concerns the moral issues that arise because of the specialist knowledge that professionals attain, and how the use of this knowledge should be governed when providing a service to the public”.[3] According to S. Kannan and K. Srilakshmi, they “are moral principles, rules and standard of conduct guiding professionals in performing their functions”.[4]

In the present day society the interest in a ‘code of ethics in the work place’ seems to have assumed much importance and we see it everywhere. Each year we hear more reports of universities and professional institutes offering special courses in professional ethics and offering seminars on the ethical dimensions of their profession. But practically very little attention has been given to the ethical problems arising in the ministry of a priest.[5] “In general, priests, unlike many other professionals, have no code of ethics to which they can turn for support and guidance”.[6] Today, many people (faithful) complain and express their disappointment for lack of professionalism in priestly ministry and they opine that today we have a lot of confused, directionless, incompetent, inefficient, insecure, dictatorial or authoritative, visionless priests. “The idea of priestly professionalism may make some people nervous and may raise discomforting questions. But people who are comfortable with it see priests lagging behind in professionalism in their ministry and service”.[7] In this context, our interest here is the moral demands that arise from the professional exercise of any pastoral ministry.

   The trend to make ministry more professional has aimed at improving the quality of the practice of ministry. But the sense in which ministry can be considered a profession and how professional ethics can help us to understand the moral responsibilities of the minister is a controversial issue in itself. It seems to me that we have more to gain than to lose by qualifying pastoral ministry as a profession, by expecting pastoral ministers to act professionally, and by holding them accountable as professionals. Yet, a common objection that we hear for treating pastoral ministry as a profession is that it is a religious vocation. As a ‘vocation’, so the objection goes, it is such a unique kind of Christian leadership that it cannot be compared to other professions. They argue that, to ‘professionalize’ pastoral ministry is to reduce it to tasks and to ignore its spiritual, transcendent dimension. My conviction is that pastoral ministry as religious vocation is compatible with pastoral ministry as profession. In fact, the two aspects strengthen one another. I contend that, because pastoral ministry is a religious vocation we must even more respect the responsibilities that come with being a professional as well. Although the ministry may not be strictly parallel to the other professions in every feature, it is sufficiently analogous to them to warrant learning from them and drawing from their procedures and standards, and then adapting where there are true differences. I am afraid that if we were to cut ministry loose from professional requirements altogether, we would easily fall into the temptation of saying, “I have a vocation from God; therefore, rules and expectations that apply to professionals do not apply to me”. But we must resist the temptation to hide behind a ‘religious vocation’ in order to avoid fulfilling sometimes demanding moral duties. To give ministers an exemption from the moral demands of being a professional on the basis that they have a ‘vocation’ opens the way for all sorts of special pleading to make excuses for substandard performances or even moral improprieties.

   To say that pastoral ministry is a vocation means that it is a free response to God’s call in and through the community to commit oneself in love to serve others. The communal dimension of a vocation means that the call to ministry is heard within the Church, is sustained by the Church, and is to serve the mission of the Church. There is no private, individualistic vocation to ministry. We are not called into ministry primarily for our own benefit, but for the sake of the mission of the church. A person’s attraction to ministry and ability to serve must be recognized and confirmed by the Church through the bishop. In whatever shape pastoral ministry takes, the communal dimension of vocation means that pastoral ministers ought to give priority to serving the good of the community over individual goals.

The voluntary nature of a vocation means that we must be willingly self-disciplined so as to subordinate self-interest to serving the well-being of others. The transcendent dimension of a vocation is that we stand for ‘something more’. As a vocation, then, pastoral ministry is a free response to our experience of God in and through the community. Through the ministry, we live a life of service that promotes the mission of the Church to bring everyone into fuller communion with God. If we try to understand the history of the development of the professions, it shows that the word ‘profession’ in its original nous means ‘to stand for something’. What we ‘profess’ to be, defines our fundamental commitment to the community. The oldest use of the term ‘profession’ carried fundamentally a religious meaning. The professions derive from the religious setting of monks and nuns making a religious ‘profession’ of their faith in God by taking the vows of poverty, celibate chastity, and obedience. So, making a ‘profession’ and having a ‘vocation’ go together. By the late Middle Ages, through a process of secularization, non-religious institutions were set up to serve the functions once provided by the Church. Even though the term ‘professional’ no longer applied just to religious, it continued to carry the connotation of being motivated by love to commit oneself to serve the world.

The trademark of being a professional in the classical sense entailed the commitment to acquire expert knowledge and skills and to serve human needs with good moral character. Ideally, then, professionals are to reflect a high degree of congruence between what they publicly declare to be committed to and the way they carry out their tasks. They are to apply their specialized knowledge and skills according to standards of excellence for meeting, first and foremost, basic human needs and not to be seeking to advance their own interests.

   This classical sense of being professional is lost on many today. It comes from the negative connotations associated with being professional. For example, when some hear ‘professional’ they think immediately of someone’s being interested more in making big money than in rendering a service. For others, being professional means having the privileges that come with high status in society. If this is what being professional means, then no wonder some pastoral ministers resist being identified as ‘professional’. These characteristics all run counter to what true pastoral ministry is about.

   But being ‘professional’, in its classic sense, does not mean any of these things. The positive meaning of being professional connotes a specialized competence, a commitment to excellence integrity, selfless dedication to serve the community, and to holding the public trust. These are features everyone wants to consider characteristic of pastoral ministry as well. I agree with Gaylord Noyce, who concludes his essay, The Pastor Is (Also) a Professional, by saying, “Thus, rightly understood, the professional tag is not destructive. Quite the contrary. It can firm up our sense of purpose and our understanding of how to go about the work of ministry”.[8] Pastoral ministry is a vocation and a profession means recognizing the moral responsibilities of being a pastoral minister that arise not only from the social conventions of being professional but also (ultimately) from the voluntary positive response to the invitation of God to be his ministers in this world in a very special way.

---

[1] Cfr. Mathew Illathuparambil, Business Ethics, Macfast Publications, Thiruvalla, 2005, 41.

[2] M. Velasques, Business Ethics: Concepts and Cases, Pearson Education, New Delhi, 2002, 15.

[3] Ruth Chadwick, “Professional Ethics” in Routledge Encyclopedia of Philosophy, E. Craig (Ed.), 1998.

[4] S. Kannan, - K. Srilakshmi, Human Values and Professional Ethics, Texmann Publications, New Delhi, 2012, 131.

[5] Cfr. Edward LeRoy Long, A Survey of Recent Christian Ethics, Oxford University Press, New York, 1982, 151.

[6] Richard M. Gula, Ethics in Pastoral Ministry, Paulist Press, New York, 1996, 3.

[7] Paul Fernandes, “Priesthood and Professionalism: The Need to Support the Process of Professional Development in the Church”, in Jnanadeepa Journal of Religious Studies, 13/2 (2010),166-167.

[8] Gaylord Noyce, “The Pastor Is (Also) a Professional”, in The Christian Century, 105 (Nov. 1988), 976.

Challenge of Value Education and Task of Professional Ethics in India

In India, the need for value education has become all the more important in the modern context where globalization, consumerism, religious fundamentalism etc. have gained stronger roots. The impact of mass media, particularly visual media has tremendous impact in the minds of modern youth. In this complex background, there is a craving need to impart value education in the proper perspective especially in the midst of professional students and youth so that they are not misled. The family system in India has a long tradition of imparting values from generation to generation. However, with the progress of modernity and fast changing in the role of parents, it has not been very easy for parents to impart relevant values in their children. Here comes the importance of value education in schools in a general way and naturally in professional institutes in a specific way.

The Catholic Church has always given careful consideration to the paramount importance of value education in the life of human beings and its ever-growing influence in the social progress of this age. Considering the importance of value education, in India, the Preamble to the Constitution and National Policy of Education 1986/1992 has focussed the need for inculcation of values in children.

Man is basically a moral being and he cannot simply ignore or be indifferent to the call of the good - to do good and avoid evil as far as he can (natural tendency). This moral imperative binds all his freely made plans, choices and actions, including of course professions and business enterprises. Profession and business is not just for money and material gains but for people. In the first decades of the twentieth century people began to think more about human dignity, human rights,social justice etc. So, in the human-centred and social nature profession and business makes it necessarily an ethical affair. 

Professional education is a branch specializing in the various aspects of effective profession like social service, production, distribution, publicity, marketing, human resource development, management, etc. Ethical principles required to discern and assess the rights and wrongs in all these operations. They are to be sought in the discipline of ethics. Therefore, professional ethics supposes earnest and enlightened collaboration between profession and ethics. It should be handled by persons qualified in ethics/morality and have enough expertise in the ground realities of profession. No teacher in professional ethics could provide his students with ready-made solutions for all the diverse ethical problems they might face in their professional career. But they should be equipped with the ethical vision, value-hierarchy and application skills which will stand them in good stead in their career decisions so as to protect and promote in the best way possible the good, well-being and interests of all those who are really involved in a given profession.

Further, most of the topics constituting professional education as such are very practical, result-oriented, evoking and perfecting the natural talents of the students involved. They are therefore appealing and challenging. In this context, ethics which is theoretical and rather prescriptive is not likely to be equally appealing and that makes its teaching and learning more difficult. It may also appear to some as a block to ‘smart solutions’ of easy profit making and easily solving problems, and sometimes ‘smart solutions’ expressing their skills and creativity. Here the policy of the institution in highlighting the importance of ethics in professional education and practice and the dexterity of the teacher in handling the subject dedicatedly and innovatively are important.

വീണ്ടുമൊരു ജന്മദിനം

മുപ്പത്തിയഞ്ചു വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കപ്പുറം 

ഒരു മിഥുന രാവിന്‍റെ നിര്‍വൃതിയില്‍

ഏതോ ഏകാന്ത വൃക്ഷത്തിന്‍റെ ഉണങ്ങിയ കൊമ്പില്‍ 

ഒറ്റയ്ക്കിരുന്നൊരു രാപ്പാടി പാടുമ്പോള്‍

ഒരു ചെറുചിരി പോലെ 

കരുണാപ്രവാഹം പോലെ

രാത്രിമഴ പെയ്യുമ്പോള്‍ 

ജീവന്‍ മുറിഞ്ഞു

ഒരു ജീവനില്‍ നിന്ന് വേറൊരു ജീവനുണ്ടായി

ഞാന്‍ ജനിച്ചു

അപ്പോള്‍ അകലെയെവിടെയോ ഒരു കുട്ടി

ആരും ഇതുവരെ പറയാത്തൊരു കഥ പറയാന്‍

അമ്മയെ നിര്‍ബന്ധിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു 

അമ്മ കഥ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി

ആ കഥയ്ക്ക്‌ മുപ്പത്തിയഞ്ചു വയസ്സായി

സ്നേഹിക്കാൻ ഒരു ഹൃദയം: തിരുഹൃദയം

വിശ്വാസപരിശീലന ക്ളാസ്സിൽ അദ്ധ്യാപിക ഈശോയുടെ തിരുഹൃദയത്തെപ്പറ്റി കുട്ടികൾക്ക് വിശദീകരിച്ചു കൊടുക്കുകയാണ്: "കുട്ടികളേ, എന്താണ് ഈശോയുടെ തിരുഹൃദയവും നമ്മുടെ ഹൃദയവും തമ്മിലുള്ള പ്രാധാന വ്യത്യാസം"? ഒരു കുസൃതിക്കുട്ടിയുടെ മറുപടി ഇങ്ങനെയായിരുന്നു. "നമ്മുടെയൊക്കെ ഹൃദയം ശരീരത്തിന് അകത്താണ്; എന്നാൽ ഈശോയുടെ തിരുഹൃദയം ശരീരത്തിന് പുറത്താണ്". ഉത്തരം ക്ളാസ്സിൽ ചിരി പടർത്തി; പക്ഷെ അദ്ധ്യാപിക ഗൗരവത്തോടെ പറഞ്ഞു: "നമ്മുടെയൊക്കെ ഹൃദയം മൂടിവയ്ക്കപ്പെട്ടിരിക്കുകയാണ്, എന്നാൽ ഈശോയുടെ തിരുഹൃദയമാകട്ടെ നമ്മെയൊക്കെ സ്നേഹിക്കാൻ വേണ്ടി പുറത്തേക്ക്‌ വന്നിരിക്കുകയാണ്". 

ഇന്ന് തിരുഹൃദയ തിരുനാൾ...! തിരുഹൃദയഭക്തിക്ക് വേണ്ടി പ്രത്യേകം സമർപ്പിക്കപ്പെട്ട ദിനം. സഭയുടെ ചരിത്രം പരിശോധിച്ചാൽ ആദിമ നൂറ്റാണ്ടുകൾ മുതൽ തന്നെ തിരുഹൃദയഭക്തി സഭയില്‍ നില നിന്നിരുന്നതായി കാണാൻ സാധിക്കും. സഭാപിതാവായ ഒരിജെനും, വി. അംബ്രോസും, വി. ജെറോമും, വി. ജസ്റ്റിനും, വി. സിപ്രിയാനുമൊക്കെ ആദിമ നൂറ്റാണ്ടുകളില്‍ തന്നെ തിരുഹൃദയഭക്തി പ്രചരിപ്പിച്ചവരായിരുന്നു. മനുഷ്യ കുലത്തോടു മുഴുവനുമുള്ള ഈശോയുടെ അനിര്‍വചനീയമായ സ്നേഹത്തിന്റെ പ്രതീകം എന്ന നിലയിലാണ് ഇവരൊക്കെ തിരുഹൃദയത്തെ കണ്ടത്. പിന്നീട് പന്ത്രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ വി. ബെര്‍ണാര്‍ഡ് ക്ലെയര്‍വോയും, പതിമൂന്നാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ വി. ബൊനവന്തൂരയും, വി. ജെര്‍ത്രൂദും തിരുഹൃദയഭക്തി പ്രചരിപ്പിച്ചു. എന്നാല്‍ പതിനേഴാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഫ്രഞ്ചുകാരിയായ വി. മാര്‍ഗ്ഗരീത്ത മറിയം അലക്കോക്കിന് ഉണ്ടായ തിരുഹൃദയദര്‍ശനത്തോടെയാണ് തിരുഹൃദയഭക്തി ലോകത്താകമാനം പ്രചരിക്കാന്‍ ഇടയായത്. 1673 ഡിസംബര്‍ 27 മുതൽ വി. മാര്‍ഗ്ഗരീത്ത മറിയം അലക്കോക്കിന് ഉണ്ടായ വിവിധ ദര്‍ശനങ്ങളിൽ ഈശോ തന്‍റെ തിരുഹൃദയ രഹസ്യം ഈ വിശുദ്ധക്ക് വെളിപ്പെടുത്തി. ഈശോയുടെ തിരുഹൃദയം സഭയിൽ പ്രത്യേകം വണങ്ങപ്പെടണം എന്നും തിരുഹൃദയ തിരുനാള്‍ സഭയിൽ ആഘോഷിക്കപ്പെടണം എന്നും ഈ ദര്‍ശനങ്ങളിൽ ഈശോ വിശുദ്ധയോട് നിര്‍ദ്ദേശിച്ചു. ഈശോയുടെ തിരുഹൃദയത്തിന്‍റെ ചിത്രം എല്ലാ ഭവനങ്ങളിലും സ്ഥാപനങ്ങളിലും വണങ്ങപ്പെടണം എന്നും, തിരുഹൃദയത്തിന്‍റെ മുമ്പില്‍ എന്നും പ്രാര്‍ത്ഥനയോടെ ഒരുമിച്ചു കൂടുന്ന കുടുംബങ്ങളെ പ്രത്യേകം അനുഗ്രഹിക്കുമെന്നും അവരെ ആപത്തുകളില്‍നിന്നും രക്ഷിക്കും എന്നും ഈശോ വിശുദ്ധയോട് വാഗ്ദാനം ചെയ്യുകയുണ്ടായി. 1765 ൽ ക്ലമന്റ് പതിമൂന്നാമന്‍ മാര്‍പാപ്പയാണ് തിരുഹൃദയ വണക്കം സഭയിൽ ഔദ്യോഗികമായി അംഗീകരിക്കുകയും സ്ഥാപിക്കുകയും ചെയ്തത്.

ഹൃദയം സ്നേഹത്തിന്‍റെ പ്രതീകമാണ്! ഈശോയുടെ തിരുഹൃദയമാവട്ടെ, സഭാപിതാക്കള്‍ നമ്മെ പഠിപ്പിച്ചതുപോലെ, മനുഷ്യ കുലത്തോടു മുഴുവനുമുള്ള അവിടുത്തെ അനിര്‍വചനീയമായ സ്നേഹത്തിന്റെ രത്നച്ചുരുക്കം! ഈ ഹൃദയമാണ് നമുക്കായ് കുന്തത്താൽ കുത്തി തുറക്കപ്പെട്ടത്. നമ്മോടുള്ള സ്നേഹത്താല്‍ ഇല്ലായ്മയാകുവാൻ, എല്ലാം പൂര്‍ണമായി കൊടുക്കാന്‍, എല്ലാവരെയും ഒരുപോലെ സ്വീകരിക്കാന്‍ തുറക്കപ്പെട്ട ഹൃദയമാണ് അത്. വി. യോഹന്നാന്‍ ശ്ലീഹ ദൈവത്തെ നിര്‍വചിച്ചത്‌ സ്നേഹമെന്നാണ്. അതുകൊണ്ടു തന്നെ തിരുഹൃദയം നമ്മെ ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്നത് ഹൃദയമുള്ള മനുഷ്യരായി തീരുക എന്നതാണ്. സ്നേഹിക്കുന്ന, ഔദാര്യം കാണിക്കുന്ന, ആശ്വസിപ്പിക്കുന്ന, പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്ന, സഹോദരന്‍റെ സന്തോഷത്തിലും ദുഖത്തിലും പങ്കുചേരുന്ന മനുഷ്യരാവുക. മനുഷ്യന്‍റെ മുഖത്തുനോക്കി നിര്‍വ്യാജം പുഞ്ചിരിക്കാനാവുക, കരയുന്നവന്‍റെ നെടുവീര്‍പ്പുകളും തേങ്ങുന്നവന്‍റെ ഗദ്ഗദങ്ങളും ഏറ്റുവാങ്ങുക. കാരണം ഈശോ - ഈശോയുടെ തിരുഹൃദയം - അങ്ങനെയായിരുന്നു.

എസക്കിയേല്‍ പ്രവാചകനിലൂടെ ദൈവം നമുക്ക് തരുന്നൊരു വാഗ്ദാനമുണ്ട്: "നിങ്ങള്‍ക്കു ഞാനൊരു പുതിയ ഹൃദയം നല്‍കും, ഒരു പുതിയ ചൈതന്യം അവരില്‍ ഞാന്‍ നിക്ഷേപിക്കും". (എസ. 11,19) നാം പ്രാര്‍ഥിക്കേണ്ടത് ഈ പുതിയ ഹൃദയത്തിനു വേണ്ടിയാണ്; നാം ആഗ്രഹിക്കേണ്ടത് ഈ പുതിയ ചൈതന്യം നമ്മുടെ ഹൃദയത്തില്‍ നിറയപ്പെടുന്നതിന് വേണ്ടിയാണ്. ഈശോയുടെ തിരുഹൃദയം നമ്മെയും നമ്മുടെ കുടുംബങ്ങളെയും അനുഗ്രഹിക്കട്ടെ!

പ്രകൃതിയെ മറക്കുന്ന മനുഷ്യന്‍

ഞാനിപ്പോള്‍ കോഴിക്കോട് ജില്ലയിലെ ഒരു മലയോര ഗ്രാമത്തിലാണ്‌. പച്ചപ്പണിഞ്ഞ മലഞ്ചെരിവുകളും, ആറ്റുവഞ്ചികള്‍ നിറഞ്ഞ കുഞ്ഞരുവികളും, നിഷ്കളങ്കരായ മനുഷ്യരും ഒക്കെയുള്ള ഒരു കൊച്ചു ഗ്രാമം. മൂവായിരത്തില്‍ താഴെ മാത്രം ജനങ്ങള്‍, സ്വച്ഛതയാര്‍ന്ന പ്രകൃതി, കുളിര്‍മ്മയുള്ള കാലാവസ്ഥ... പക്ഷെ ഈ മനോഹാരിതകള്‍ക്കിടയിലും എന്നെ അസ്വസ്ഥതപ്പെടുത്തുന്ന ചിലതുണ്ട്. അതിലൊന്ന് ഇവിടുത്തെ പ്ലാസ്റ്റിക്‌ മാലിന്യങ്ങളുടെ ആധിക്യമാണ്. എവിടെ നോക്കിയാലും പ്ലാസ്റ്റിക്‌ കൂടുകളും, പാത്രങ്ങളും, കുപ്പികളും ചിതറി കിടക്കുന്നത് കാണാം. വഴികളിലും തോടുകളിലും പറമ്പിലും എന്നുവേണ്ട എല്ലായിടത്തും. തോട്ടിലെ ആറ്റുവഞ്ചികളിലൊക്കെ ഒഴുകി വരുന്ന പ്ലാസ്റ്റിക് മാലിന്യങ്ങള്‍ കുരുങ്ങികിടക്കുന്നു...

പ്രകൃതിദുരന്തങ്ങളെ ഭയക്കുന്നവരാണ് നാം. കാലാവസ്ഥാ മാറ്റത്തെപ്പറ്റിയും, കൃഷികള്‍ നശിച്ചു പോകുന്നതിനെ പറ്റിയും, മഴയില്ലാത്തതിനെ പറ്റിയും, മണ്ണു വിളവു നല്‍കാത്തതിനെ പറ്റിയും വന്യമൃഗങ്ങളുടെ കാടിറക്കത്തെ പറ്റിയുമൊക്കെ നാം ആകുലപ്പെടാറുണ്ട്. എന്നാല്‍ ഇവിടെ നാം നമ്മോടു തന്നെ ചോദിക്കേണ്ട ഒരു ചോദ്യമുണ്ട്: പ്രകൃതിയെ നാം സംരക്ഷിക്കാതെ, അതിനെ പരിഗണിക്കാതെ, സ്നേഹിക്കാതെ, എങ്ങനെയാണ് അതില്‍ നിന്നും നല്ലത് പ്രതീക്ഷിക്കാന്‍ നമുക്ക് കഴിയുക..? മണ്ണിനെ നാം നശിപ്പിച്ചിട്ട് അതില്‍ നിന്നും പൊന്ന് വിളയിക്കണമെന്ന് ശഠിക്കാന്‍ നമുക്കെങ്ങനെയാണ് കഴിയുക…?

ഈയടുത്തകാലത്ത് കേരള കത്തോലിക്കാ മെത്രാന്‍ സമിതി പ്രകൃതി സംരക്ഷണത്തെപറ്റി ഒരു പ്രബോധന രേഖ പുറപ്പെടുവിക്കുകയുണ്ടായി. പ്രകൃതിക്കെതിരേയുള്ള ഏതു ചൂഷണ / നശീകരണ പ്രവൃത്തിയും ദൈവത്തിനെതിരെയുള്ള തിന്മയാണെന്ന് അതില്‍ അവര്‍ പഠിപ്പിച്ചു; അത് കുമ്പസാരത്തില്‍ ഏറ്റു പറയേണ്ട പാപമാണെന്നും. വളരെ കാലികവും അവസരോചിതവുമാണ് ഈ പ്രബോധനം എന്നു പറയാതെ വയ്യ. പ്രത്യേകിച്ച് ഈ നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആരംഭത്തില്‍, കാരണം ഇപ്പോള്‍ നാം തിരിച്ചറിഞ്ഞു തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്, നാം പ്രപഞ്ചത്തില്‍ മനുഷ്യകുലം എന്ന സമൂഹത്തിലെ അംഗങ്ങള്‍ മാത്രമല്ല, മറിച്ച് മൃഗങ്ങളും പക്ഷികളും പ്രകൃതിയുമൊക്കെയടങ്ങുന്ന ഒരു വിശാലസമൂഹത്തിലെ അംഗങ്ങള്‍ കൂടിയാണ് - ഒരു multi species സമൂഹത്തിലെ അംഗങ്ങള്‍. അത് പ്രപഞ്ചത്തിലെ സര്‍വ്വചരാചരങ്ങളെയും ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്നു. അതുകൊണ്ട് നാം മനസ്സിലാക്കണം, മനുഷ്യന്‍ ഈ ഭൂമിയില്‍ ജീവിക്കുന്നത് മനുഷ്യ സമൂഹത്തില്‍ മാത്രമല്ല, മനുഷ്യ സമൂഹത്തിനു വേണ്ടി മാത്രമല്ല, മറിച്ച് സര്‍വ്വചരാചരങ്ങളെയും ഉള്‍കൊള്ളുന്ന വിവിധവും വിശാലവുമായ ഒരു സമൂഹത്തിലാണ്, ഒരു സമൂഹത്തിനു വേണ്ടിയാണ്.

പരിസ്ഥിതി മലിനീകരണം എന്നത് ഇന്ന് ഒരു ജൈവ പ്രശ്നം മാത്രമല്ല, ഒരു ധാര്‍മ്മിക പ്രശ്നം കൂടിയാണ് (a moral problem). എന്തെന്നാല്‍, പരിസ്ഥിതി സംബന്ധമായ പ്രശ്നങ്ങള്‍ മനുഷ്യാവകാശങ്ങളോടുള്ള, സഹജീവികളോടുള്ള, അവയുടെ അവകാശങ്ങളോടുള്ള, പ്രകൃതിയോടുള്ള നമ്മുടെ ധാര്‍മ്മിക നിലപാടുകള്‍ തന്നെയാണ് വ്യക്തമാക്കുന്നത്. സാമൂഹിക ധാര്‍മ്മിക വിചക്ഷണന്‍മാര്‍ നമ്മെ നിരതരമായി ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്ന ഒരു കാര്യമുണ്ട്: പ്രകൃതിയില്‍ മനുഷ്യസമൂഹവും മനുഷ്യേതരസമൂഹവും തമ്മിലുള്ള തുലനസൂചിക ഗൌരവവും ഭയാനകവുമായ വിധത്തില്‍ തകര്‍ക്കപ്പെട്ടിരികുന്നു, ഇനിയും തകര്‍ക്കപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. അത് മനുഷ്യേതര പ്രകൃതിക്കു മാത്രമല്ല, മനുഷ്യസമൂഹത്തിനും വലിയ പ്രത്യാഘാതങ്ങള്‍ക്ക് വഴിതെളിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
ദൈവം മനുഷ്യനെ സൃഷ്ടിയുടെ മകുടമായി സൃഷ്ടിച്ചതും അവന് സര്‍വ്വസൃഷ്ടജാലങ്ങളുടെയും മേല്‍ അവകാശവും അധികാരവും നല്കിയതും മനുഷ്യന്‍ പ്രകൃതിയെ സംരക്ഷിക്കാനും സ്നേഹിക്കാനുമാണ്, അല്ലാതെ മനുഷ്യകേന്ദ്രീകൃതമായ ധാര്‍ഷ്ട്യത്തോടെ (anthropocentic arrogance) അതിനെ ചൂഷണം ചെയ്യാനും നശിപ്പിക്കാനുമല്ല. പ്രകൃതിക്കുമേലുള്ള മനുഷ്യന്‍റെ അധികാരം സൃഷ്ടപ്രകൃതിയുടെ മൂല്യം അവന്‍ തിരിച്ചറിയാനും അത് അംഗീകരിക്കാനുമുള്ള അവന്റെ ഉത്തരവാദിത്വം തന്നെയാണ്. പ്രകൃതിയില്‍ നിന്നുള്ള മനുഷ്യന്‍റെ ഒറ്റപ്പെടലും അകല്‍ച്ചയും അതിന്‍റെ പ്രത്യാഘാതങ്ങളും, പ്രപഞ്ചവും പ്രകൃതിയും അതിന്‍റെ വിശാലതയും വൈവിധ്യവും സമൃദ്ധിയുമാണ്‌ ദൈവത്തിന്‍റെ ആദ്യത്തെ വെളിപാട് എന്ന തിരിച്ചറിവുകൊണ്ടുതന്നെ സുഖപ്പെടുത്തപ്പെടണം.

കത്തോലിക്കാ സഭയുടെ മതബോധന ഗ്രന്ഥം അതിന്‍റെ പത്തു കല്പനകളെ പറ്റിയുള്ള പ്രബോധനത്തില്‍ ഏഴാമത്തെ കല്പനയെ പറ്റി ഇങ്ങനെ പ്രസ്താവിക്കുന്നു: “ഏഴാമത്തെ കല്പന, അന്യായമായി മറ്റുള്ളവരുടെ വസ്തുക്കള്‍ എടുക്കുന്നതോ സൂക്ഷിക്കുന്നതോ അത് നശിപ്പിക്കുന്നതോ വിലക്കുന്നു. പ്രകൃതിയെയും മനുഷ്യാധ്വാനത്തിന്‍റെ ഫലങ്ങളേയും ശ്രദ്ധയോടും നീതിയോടും ഉപവിയോടും കൂടെ സൂക്ഷിക്കേണ്ടതാണെന്നും ഈ കല്പന നമ്മെ ഓര്‍മിപ്പിക്കുന്നു”. അതുകൊണ്ട് മനുഷ്യന്‍റെയും സര്‍വ്വപ്രപഞ്ചത്തിന്‍റെയും ഉപരിനന്മയ്ക്കുവേണ്ടി പ്രകൃതിയെയും പ്രകൃതി വിഭവങ്ങളേയും ബഹുമാനിക്കുകയും സംരക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യേണ്ടതാണെന്നും സൃഷ്ടവസ്തുക്കളുടെ സമഗ്രതയെ ബഹുമാനിക്കണമെന്നും ഈ കല്പന നമ്മെ ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്നു. സകല സൃഷ്ടവസ്തുക്കളും ആദിമുതലുള്ള എല്ലാ തലമുറകള്‍ക്കും ഇപ്പോള്‍ ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന തലമുറകള്‍ക്കും ഇനി വരാനിരിക്കുന്ന എല്ലാ തലമുറകള്‍ക്കും ഒരുപോലെ അവകാശപ്പെട്ടതാണ്. മനുഷ്യന് സൃഷ്ടപ്രപഞ്ചത്തിന്‍മേലുള്ള അവകാശം അത്യന്തികമല്ല (not absolute); മറിച്ച് തന്‍റെ അയല്‍ക്കാരന്‍റെയും വരാനിരിക്കുന്ന തലമുറകളുടെയും പൊതുനന്മയെ അടിസ്ഥാനമാക്കി അത് ചുരുക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. (കത്തോലിക്കാ സഭയുടെ മതബോധന ഗ്രന്ഥം 2415). പ്രകൃതിയുടെ (eco system) ഒരു മേഖലയിലും, മനുഷ്യന്‍റെ ഇടപെടലിന്‍റെ പ്രത്യാഘാതങ്ങളെ പറ്റി യും, മനുഷ്യകുലത്തിന്‍റെയും പ്രകൃതിയുടെയും സുസ്ഥിരതയെ പറ്റിയും ശരിയായ ശ്രദ്ധ കൂടാതെ ഇടപെടാന്‍ മനുഷ്യന്‍ തുനിയരുതെന്ന് ഭാഗ്യസ്മരണാര്‍ഹാനായ ജോണ്‍ പോള്‍ രണ്ടാമന്‍ മാര്‍പ്പാപ്പ നമ്മെ ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. നമുക്ക് നമ്മോടു മാത്രമോ നാം ഇന്ന് ജീവിക്കുന്ന സമൂഹത്തോടു മാത്രമോ അല്ല ഉത്തരവാദിത്വമുള്ളത്, പിന്നെയോ, ഇനിയും വരാനിരിക്കുന്ന കാലത്തോടും വരാനിരിക്കുന്ന എത്രയോ തലമുറകളോടും അവയിലെ കോടിക്കണക്കിന് മനുഷ്യരോടും ജീവജാലങ്ങളോടും കൂടിയാണ്. അവര്‍ക്കും നമ്മേപോലെ പച്ചപ്പുള്ള മനോഹരമായ പ്രകൃതിയില്‍ ജീവിക്കാന്‍ അവകാശമുണ്ട്‌, മഴക്കാലത്ത് മഴലഭിക്കാനും, നീരൊഴുക്കുള്ള തോട്ടിലും പുഴയിലും മുങ്ങിക്കുളിക്കാനും, വൃക്ഷങ്ങളുടെയും ചെടികളുടെയും ഫലങ്ങള്‍ ആസ്വദിക്കാനും, കിളികളുടെ പാട്ടു കേള്‍ക്കാനും അവകാശമുണ്ട്‌. 

ജീവന്‍റെ സംരക്ഷണത്തിന് കത്തോലിക്കാ സഭ എന്നും വലിയ പ്രാധാന്യം കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്‌. ബെനഡിക്റ്റ് പതിനാറാമന്‍ മാര്‍പാപ്പയുടെ സത്യത്തില്‍ സ്നേഹം എന്ന ചാക്രിക ലേഖനത്തില്‍ പറയുന്നു: ജീവന്‍റെ സംരക്ഷണം അതിന്‍റെ സമഗ്രതയില്‍ നടപ്പിലാകണം എങ്കില്‍ പ്രകൃതിയും അതിന്‍റെ സമഗ്രതയില്‍ സംരക്ഷിക്കപ്പെടണം, പ്രകൃതിക്ക് ദോഷകരമായ പെരുമാറ്റങ്ങള്‍ ജീവന്‍റെ മേലുള്ള കടന്നു കയറ്റം തന്നെയാണ്. (C.V. 51)

കേരളത്തിലെ ഗ്രാമ പ്രദേശങ്ങളില്‍ പോലും ഇന്ന് പ്രകൃതി അനിയന്ത്രിതമായ ചൂഷണങ്ങള്‍ക്ക് വിധേയമായിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. വനനശീകരണവും, മലയിടിക്കലും, പ്ലാസ്റിക് മാലിന്യങ്ങളും, രാസവളങ്ങളുടെ അനിയന്ത്രിതമായ ഉപയോഗവും സമൂഹത്തെ വലിയ ദുരന്തങ്ങളിലേക്ക്‌ നയിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. പുഴകളിലെ അനിയന്ത്രിതമായ മണല്‍വാരല്‍ പുഴകളെയും നീരൊഴുക്കുകളെയും എന്നെന്നേക്കുമായി നശിപ്പിക്കുന്നു. വരള്‍ച്ചയും, ഉയരുന്ന താപനിലയും, മഴയുടെ കുറവും, പ്രകൃതിദുരന്തങ്ങളും, കൃഷി നാശവും, മൃഗങ്ങളുടെ കാടുവിട്ട്‌ നാട്ടിലേക്കിറക്കവുമൊക്കെ ഈ ദുരന്തങ്ങളുടെ വിളംബരങ്ങളാവുന്നു. ശുദ്ധജല ദൌര്‍ലഭ്യവും, മലിനമാകുന്ന പുഴകളും തടാകങ്ങളും, മാലിന്യം നിറയുന്ന നാടും നഗരവും തുടങ്ങി എത്രയെത്ര പരിസ്ഥിതി നാശത്തിന്റെ ഭയപ്പെടുത്തുന്ന അടയാളങ്ങള്‍.

ഭാരത സര്‍ക്കാര്‍ 2012 ഇല്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച Kerala Developement Report ന്‍റെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ വീടുകളിലെയും വ്യക്തിപരവുമായ വൃത്തിയിലും ആരോഗ്യ പരിപാലനത്തിലും കേരളം ഏറെ മുന്‍പന്തിയില്‍ ആണെങ്കിലും അതിനപ്പുറത്തേക്കുള്ള മാലിന്യ നിര്‍മാര്‍ജ്ജനത്തിന്‍റെ കാര്യത്തില്‍ കേരളം വളരെ പിന്നിലാണ്. (K.D.R. p. 39) ‘എന്‍റെ വീടിന്‍റെ വൃത്തി എന്‍റെ മുറ്റം വരെ’ എന്നതാണ് എല്ലാവരുടെയും മുദ്രാവാക്യം.

ഈ തിന്മയ്ക്കെതിരെയുള്ള പോരാട്ടം ആരംഭിക്കേണ്ടത് വ്യക്തികളില്‍ നിന്നും കുടുംബങ്ങളില്‍ നിന്നുമാണ്. വിദ്യാലയങ്ങളും ആരാധനാലയങ്ങളുമൊക്കെ ഇതില്‍ വലിയ ശ്രദ്ധ ചെലുത്തേണ്ടതുണ്ട്. പ്രകൃതിയെന്നത് സംരക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ടതാണെന്നും നാം പിന്തുടരുന്ന ജീവിത ശൈലി അതിന് കടക വിരുദ്ധമാണെന്നും ഉള്ള ബോധ്യം ആദ്യം നമുക്കുണ്ടാകണം, ആ ബോധ്യം പുതിയ തലമുറയ്ക്ക് പകര്‍ന്നു കൊടുക്കാന്‍ നമുക്ക് കഴിയണം. പ്രകൃതി സംരക്ഷണം ആത്യന്തികമായി ഒരു ജീവിത ശൈലിയാണ്. ജീവിതത്തിന്‍റെ എല്ലാ മണ്ഡലങ്ങളിലും സ്വാധീനം ചെലുത്തുന്ന ഒരു ജീവിത ശൈലിയായി ഇതു മാറിയാലേ ഇതിനു ഫലമുണ്ടാവൂ. ഏതാനും പ്രതീകാത്മക പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളോ ഒറ്റപ്പെട്ട ചില മുന്നേറ്റങ്ങളോ വലിയ ഫലം ചെയ്യില്ല. ഇതൊരു ജീവിത ശൈലിയാകുമ്പോള്‍ നമ്മുടെ ഭക്ഷണ, താമസ, യാത്രാ, കൃഷി, ഊര്‍ജ്ജവിനിയോഗ, വിനോദശീലങ്ങള്‍ തുടങ്ങി ജീവിതത്തിന്റെ എല്ലാ മേഖലകളെയും നാം പുന:ക്രമീകരിക്കേണ്ടി വരും. അപ്പോഴേ പ്രകൃതി സംരക്ഷണം ചലനാത്മകമാവൂ. കേരള കത്തോലിക്കാ മെത്രാന്‍ സമിതി ഇതിനു വേണ്ടിയൊരു മാര്‍ഗ്ഗരേഖ നല്‍കുന്നുണ്ട്: Recycle, Reuse and Reduce (പുന:ചക്രണം, പുനരുപയോഗം, കുറഞ്ഞ ഉപയോഗം). വീണ്ടും ഉപയോഗിക്കാന്‍ കഴിയുന്നവ ഉപയോഗിക്കുക, പുന:ചക്രണം ചെയ്യാന്‍ കഴിയുന്നവ അങ്ങനെ ചെയ്യുക, പ്രകൃതിക്കു ചേരാത്ത പ്ലാസ്റ്റിക്‌ പോലുള്ള വസ്തുക്കളുടെ ഉപയോഗം പരമാവധി കുറയ്ക്കുക.

അങ്ങനെ നല്ലൊരു നാളേക്കായി നമുക്കിന്നേ പ്രവര്‍ത്തിച്ചു തുടങ്ങാം.

June: Month of the Sacred Heart

The Month of June is dedicated to the Sacred Heart. The Church celebrates the Solemnity of the Sacred Heart of Jesus on the Friday following the second Sunday after Pentecost. In addition to the liturgical celebration, many devotional exercises are connected with the Sacred Heart of Jesus. Of all devotions, devotion to the Sacred Heart was, and remains, one of the most widespread and popular in the Church.

Understood in the light of the Scriptures, the term "Sacred Heart of Jesus" denotes the entire mystery of Christ, the totality of his being, and his person considered in its most intimate essential: Son of God, uncreated wisdom; infinite charity, principal of the salvation and sanctification of mankind. The "Sacred Heart" is Christ, the Word Incarnate, Saviour, intrinsically containing, in the Spirit, an infinite divine-human love for the Father and for his brothers.

The feast of the Sacred Heart was approved for specified dioceses by Clement XIII in 1765, and extended to the whole Church by Pius IX in 1856. In 1889 Pope Leo XIII elevated it to the rank of first class, and through an encyclical letter in 1899 dedicated the whole Catholic world to the Sacred Heart of Jesus.

Devotion to the Sacred Heart was also an essential component of Pope John Paul II's hopes for the "new evangelization" called for by the Church.

"For evangelization today," he said, "the Heart of Christ must be recognized as the heart of the Church: It is He who calls us to conversion, to reconciliation. It is He who leads pure hearts and those hungering for justice along the way of the Beatitudes. It is He who achieves the warm communion of the members of the one Body. It is He who enables us to adhere to the Good News and to accept the promise of eternal life. It is He who sends us out on mission. The heart-to-heart with Jesus broadens the human heart on a global scale."

Scriptural Basis for the Devotion

Jesus, who is one with the Father (cf. John 10, 30), invites his disciples to live in close communion with him, to model their lives on him and on his teaching. He, in turn, reveals himself as "meek and humble of heart" (Mt 11, 29). It can be said that, in a certain sense, devotion to the Sacred Heart of Jesus is a cultic form of the prophetic and evangelic gaze of all Christians on him who was pierced (cf. John 19, 37; Zac 12, 10), the gaze of all Christians on the side of Christ, transfixed by a lance, and from which flowed blood and water (cf. John 19, 34), symbols of the "wondrous sacrament of the Church"(St. Augustine).

The Gospel of St. John recounts the showing of the Lord's hands and his side to the disciples (cf. John 20,20), and of his invitation to Thomas to put his hand into his side (cf. John 20, 27). This event has also had a notable influence on the origin and development of the Church's devotion to the Sacred Heart.

These and other texts present Christ as the paschal Lamb, victorious and slain (cf. Apoc 5,6). They were objects of much reflection by the Fathers who unveiled their doctrinal richness. They invited the faithful to penetrate the mysteries of Christ by contemplating the wound opened in his side. Augustine writes: "Access is possible: Christ is the door. It was opened for you when his side was opened by the lance. Remember what flowed out from his side: thus, choose where you want to enter Christ. From the side of Christ as he hung dying upon the Cross there flowed out blood and water, when it was pierced by a lance. Your purification is in that water, your redemption is in that blood".

The Sacred Heart and Our Spiritual Life

Devotion to the Sacred Heart is a wonderful historical expression of the Church's piety for Christ, her Spouse and Lord: it calls for a fundamental attitude of conversion and reparation, of love and gratitude, apostolic commitment and dedication to Christ and his saving work.

Devotions to the Sacred Heart of Jesus are numerous. Some have been explicitly approved and frequently recommended by the Apostolic See. Among these, mention should be made of the following:

1. Personal Consecration

Personal consecration, described by Pius XI as "undoubtedly the principal devotional practice used in relation to the Sacred Heart" (Miserentissimus redemptor).

2. Family Consecration

Family consecration to the Sacred Heart, in which the family, by virtue of the Sacrament of Holy Matrimony already participating in the mystery of the unity and love of Christ for the Church, is dedicated to Christ so that he might reign in the hearts of all its members (Aliae concessiones).

3. Litany of the Sacred Heart of Jesus

The Litany of the Sacred Heart of Jesus, approved for the whole Church in 1891, which is evidently biblical in character and to which many indulgences have been attached (Aliae concessiones).

4. Act of Reparation to the Sacred Heart

The act of reparation, a prayer with which the faithful, mindful of the infinite goodness of Christ, implore mercy for the offences committed in so many ways against his Sacred Heart (Aliae concessiones).

5. The Practice of the First Fridays

The pious practice of the first Fridays of the month which derives from the "great promises" made by Jesus to St. Margaret Mary. At a time when sacramental communion was very rare among the faithful, the first Friday devotion contributed significantly to a renewed use of the Sacraments of Penance and of the Holy Eucharist. In our own times, the devotion to the first Fridays, even if practised correctly, may not always lead to the desired spiritual fruits. Hence, the faithful require constant instruction so that any reduction of the practice to mere credulity is avoided and an active faith encouraged so that the faithful may undertake their commitment to the Gospel correctly in their lives. They should also be reminded of the absolute preeminence of Sunday, the "primordial feast" (Sacrosanctum Concilium), which should be marked by the full participation of the faithful at the celebration of the Holy Mass.

Twelve Promises of Jesus to Saint Margaret Mary

In the apparitions to St. Margaret Mary Alacoque, Jesus gives these twelve promises for those who are devoted to His Sacred Heart.

I will give them all the graces necessary for their state of life.

I will establish peace in their families.

I will console them in all their troubles.

They shall find in My Heart an assured refuge during life and especially at the hour of their death.

I will pour abundant blessings on all their undertakings.

Sinners shall find in My Heart the source of an infinite ocean of mercy.

Tepid souls shall become fervent.

Fervent souls shall speedily rise to great perfection.

I will bless the homes where an image of My Heart shall be exposed and honored.

I will give to priests the power of touching the most hardened hearts.

Those who propagate this devotion shall have their names written in My Heart, never to be effaced.

The all-powerful love of My Heart will grant to all those who shall receive Communion on the First Friday of nine consecutive months the grace of final repentance; they shall not die under my displeasure, nor without receiving their Sacraments; My heart shall be their assured refuge at that last hour.

Courtesy: Catholic Culture

A Conversation between Twins in their Mother's Womb (പ്രസവാനന്തര ജീവിതമോ?)

A Facebook friend of mine sent me this conversation, and I must pass it on.
It is a Conversation between Twins in their Mother's Womb: 

"Say, do you actually believe in life after birth?" the one twin asks.


"Yes, definitely! Inside we grow and are prepared for what will come outside", answered the other twin.


"I believe that’s nonsense!" says the first. "There can't be life after birth – what is that supposed to look like?"


"I don't exactly know either. But there will certainly be much more light than in here. And maybe we will be walking about and eat with our mouths?"


"I've never heard such nonsense! Eating with the mouth? What a crazy idea. There is the umbilical cord that nourishes us. And how do you want to walk about? The umbilical cord is much too short."


"I am sure it is possible. It’s just that everything will be a little bit different."


"You are crazy! Nobody ever came back after birth. Life is over with birth. That's it."


"I admit that nobody knows what life after birth will look like. But I do know that we will see our mother then, and that she will take care of us."


"Mother?! But you don't believe in a mother, do you? Where is she?"


"She is here, all around us. We are and we live within her and through her. Without her we couldn't exist at all!"


"Nonsense! I’ve never sensed a mother; therefore, she doesn’t exist."


"Yet, sometimes, when we are very quiet you can hear her sing, or feel how she caresses our world."


- author unkown

Here is a Malayalam version of this conversation

ഒരു അമ്മയുടെ ഗർഭപാത്രത്തിൽ രണ്ടു കുഞ്ഞുങ്ങൾ വളരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പൂർണ വളർച്ചയെത്താറായ നാളിൽ ഒരു കുഞ്ഞ് മറ്റേ കുഞ്ഞിനോടു ചോദിച്ചു:

"നീ പ്രസവാനന്തര ജീവിതത്തിൽ വിശ്വസിക്കുന്നുവോ?"

മറ്റേ കുഞ്ഞ് മറുപടി പറഞ്ഞു:

"തീർച്ചയായും, പ്രസവത്തോടെ ഒരു പുതിയ ജീവിതം ഉണ്ടായിരിക്കും.അതിനായി നമ്മെ ഒരുക്കി എടുക്കുന്നതിന് ആയിരിക്കാം നാമിപ്പോൾ ഇവിടെ, ഈ ഗർഭ പാത്രത്തിൽ കഴിയുന്നത്‌." 

വിഡ്ഢിത്തം! ശുദ്ധ വിഡ്ഢിത്തം! പ്രസവശേഷം ഒരു ജീവിതം ഇല്ല. ഉണ്ടെങ്കിൽ എന്തായിരിക്കും ആ ജീവിതം?"

"എനിക്കറിയില്ല, പക്ഷേ എനിക്ക് തോന്നുന്നു, ഇവിടെ ഉള്ളതിനേക്കാൾ വെളിച്ചം നാം ഇനി ചെല്ലുന്നിടത്ത് ഉണ്ടായിരിക്കും.ഒരുപക്ഷേ ഈ പിഞ്ചു കാലുകൾ കൊണ്ട് നാം അവിടെ നടക്കും; വായകൊണ്ട് ഭക്ഷിക്കും".

"ഇത് വെറും അസംബന്ധമാണ്. ഈ കാലുകൾ കൊണ്ട് നടക്കുക സാധ്യമല്ല; മാത്രമല്ല വായ കൊണ്ട് ഭക്ഷണം കഴിക്കാനും സാധ്യമല്ല. വെറും വിഡ്ഢിത്തം! പൊക്കിൾകൊടിയാണ് നമുക്ക് പോഷകാഹാരം തരുന്നത്. നിനക്കറിയുമോ, പ്രസവത്തോടെ പൊക്കിൾകൊടി മുറിച്ചു മാറ്റപ്പെടും; അതോടെ തീർന്നു ഭക്ഷണം. അതുകൊണ്ട് പ്രസവത്തോടെ ജീവിതവും തീർന്നു. പൊക്കിൾകൊടി യാവട്ടെ വളരെ ചെറുതുമാണ്".

"പ്രസവത്തിനു ശേഷം കുറെ കാര്യങ്ങൾ ഉണ്ടെന്ന് ആണ് എന്റെ ധാരണ. ഈ ഗർഭപാത്രത്തിനുള്ളിൽ ഇപ്പോൾ ഉള്ളതിനേക്കാൾ വ്യത്യസ്തമായ ഒന്നായിരിക്കും ആ ജീവിതം".

"പ്രസവിച്ചു പോയവർ ആരും ഇന്നുവരെ തിരിച്ചു വന്നിട്ടില്ല. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ജീവിതത്തിന്റെ അവസാനം പ്രസവം ആണ്. അതുകഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ ഒന്നുമില്ല. ഉള്ളത് ഇരുട്ടും ആകുലതയും മാത്രം. അത് നമ്മെ ഒന്നിനും സഹായിക്കുകയും ഇല്ല". 

"എന്തോ... എനിക്കറിയില്ല... പക്ഷേ എനിക്ക് തോന്നുന്നു.. പ്രസവത്തിനു ശേഷം നമ്മൾ തീർച്ചയായും നമ്മുടെ അമ്മയെ കാണും അമ്മ നമ്മളെ പൊന്നുപോലെ സ്നേഹിക്കുകയും ചെയ്യും".

"അമ്മയോ...? നീ അമ്മയിലും വിശ്വസിക്കുന്നുണ്ടോ? എങ്കിൽ നീ പറ, അവരിപ്പോൾ എവിടെയാണ്?"

"അമ്മ എല്ലാമാണ്, നമുക്ക് ചുറ്റിലും അവളുണ്ട്. നാം ഇപ്പോൾ ജീവിക്കുന്നത് അമ്മയിലാണ്. അവൾ ഇല്ലാതെ നമ്മുടെ ഈ ലോകം പോലും ഉണ്ടായിരിക്കില്ല". 

"ഓ... നീ പുകഴ്ത്തി പറയുന്ന ഈ അമ്മയെ ഞാൻ ഒരിടത്തും കാണുന്നില്ലല്ലോ ".

"ചിലപ്പോൾ നീ നിശ്ശബ്ദതയിലായിരിക്കുമ്പോൾ നിനക്കമ്മയെ കേൾക്കാൻ കഴിയും.. നിനക്കമ്മയെ മനസ്സിലാക്കാനും കഴിയും... പ്രസവശേഷം ഒരു ജീവിതമുണ്ട്.. അതാണ്‌ യഥാർത്ഥ ജീവിതം... അതിനായി നമ്മെ ഒരുക്കി എടുക്കുന്നതിന് ആണ് നാം ഇവിടെ ഈ ഗർഭ പാത്രത്തിൽ ആയിരിക്കുന്നത്".

"എന്തോ.... എനിക്കറിയില്ല!!!!"

ഏകാന്ത പഥികന്‍

ആ ഇടവഴിയില്‍ ആരുമില്ലായിരുന്നു

വൈകുന്നേരവും അതിന്‍റെ മഞ്ഞച്ച നിഴലുമല്ലാതെ 

ഏകനായി ഞാന്‍ നടന്നു 

ആ ഇടവഴിപോലെയായിരുന്നു എന്‍റെ മനസ്സും 

അതിലും ഒന്നുമില്ലായിരുന്നു 

കുറെ അഹങ്കാരവും അതിന്‍റെ മഞ്ഞച്ച നിഴലുമല്ലാതെ

ഞാനും അയാളെ അനാഥനാക്കി

രാത്രി പതിനൊന്നരയ്ക്കുള്ള ബാംഗളൂര്‍ എക്സ്പ്രസ്സ്‌ പോയിക്കഴിഞ്ഞു. സ്റ്റേഷനില്‍ തിരക്കൊഴിയുകയാണ്. ഭിക്ഷക്കാരും തെരുവുകുട്ടികളുമൊക്കെ കൂര്‍ക്കം വലിച്ചുറങ്ങാന്‍ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. കച്ചവടക്കാരും പിരിഞ്ഞു തുടങ്ങി. പത്തോ പന്ത്രണ്ടോ യാത്രക്കാര്‍ അവടിവിടെ ഒറ്റയ്ക്കും കൂട്ടമായും ഒക്കെ ഇരിക്കുന്നുണ്ട്. അടുത്ത വണ്ടി വരാന്‍ ഇനിയും ഒന്നര മണിക്കൂര്‍ ബാക്കി. നിശ്ശബ്ദമായ പ്ലാറ്റ്ഫോം.. നല്ല തണുപ്പ്. ബാഗു തുറന്നു ഷാളെടുത്ത് പുതച്ച് ബാഗും മടിയില്‍ വച്ച് എന്തൊക്കെയോ ആലോചിച്ചുകൊണ്ട്‌ ഞാനൊരു ബെഞ്ചിലിരുന്നു.
“മോനെങ്ങോട്ടാ...?” കട്ടപിടിച്ച നിശ്ശബ്ദതയില്‍ പിന്നില്‍ നിന്നൊരു വിളി.
പ്രാകൃതമായി വേഷം ധരിച്ച ഒരു വൃദ്ധന്‍. മുഷിഞ്ഞ ഷര്‍ട്ടും മുണ്ടും. കൈയ്യില്‍ കായത്തിന്‍റെ പരസ്യമുള്ള തുണിസഞ്ചി, ചീകിയൊതുക്കാത്ത മുടി. ക്ഷൌരം ചെയ്യാത്ത മുഖം.
“കോഴിക്കോട്ടെക്കാ...” അവജ്ഞയോടെയാണെങ്കിലും ഞാന്‍ പറഞ്ഞു.
പിന്നെ അയാളുടെ മുഖത്ത് നോക്കാതെ കുനിഞ്ഞിരുന്നു.
“ഞാന്‍ കുറ്റിപ്പൊറത്തിനാ...”
ടിക്കറ്റിന് അയാള്‍ പണം ചോദിക്കുമെന്ന് ഞാന്‍ തെറ്റിദ്ധരിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നു കരുതിയാവണം സഞ്ചിയില്‍ നിന്ന് ടിക്കറ്റെടുത്ത് എന്നെ കാണിച്ചുകൊണ്ട് അയാള്‍ തുടര്‍ന്നു: “ടിക്കറ്റ് എന്‍റെ കയ്യിലൊണ്ട്”.
ഞാനൊന്നു മൂളി… പിന്നെയും നിലത്തേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു.
“വണ്ടി വരുമ്പം മോനൊന്നു പറയണം അത്ര ചെയ്താ മതി... ഏതാ വണ്ടിയെന്ന് എനിക്കറിയില്ല....” എന്‍റെ സിസ്സംഗത കണ്ടിട്ടാവണം, ഇത്രയും പറഞ്ഞ് അയാള്‍ ധൃതിയില്‍ തിരിഞ്ഞു നടന്നു.
അയാളുടെ സ്വരത്തിന് വേദനയുടെയും അനാഥത്വത്തിന്‍റെയും അവഗണിക്കപ്പെടലിന്‍റെയും ചുവയുണ്ടായിരുന്നു.
“പോകണ്ട ഇവടെ ഇരുന്നോ...” ബെഞ്ചില്‍ ഞാനല്‍പം ഒതുങ്ങിയിരുന്നു.
തിരിഞ്ഞു നോക്കി അയാളൊന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു.... എന്നിട്ട് സഞ്ചി നിലത്തുവച്ച് കുറച്ചു മാറി നിലത്ത് തൂണില്‍ ചാരി എനിക്കെതിരേ ഇരുന്നു.
“എന്താ ചേട്ടന്‍റെ പേര്?” അല്‍പ നേരത്തെ നിശ്ശബ്ദതക്കൊടുവില്‍ ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.
“കൃഷ്ണങ്കുട്ടി... ഏഴാ എനിക്ക് മക്കള്.... കുട്ട്യോള്‍ടമ്മ നേര്‍ത്തെ മരിച്ച്... കഷ്ടപ്പെട്ടാ ഓലെ ഞാം ബളത്തീത്... ഒക്കെ ജോലിക്കാരാ.... ബലിയോരായപ്പം ഓല്ക്ക് തന്തെ കണ്ണിപിടിക്കാണ്ടായി”. അയാളുടെ കണ്ണു നിറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
പേരു മാത്രം ചോദിച്ച എന്നോട് തന്‍റെ ജീവിത കഥ മുഴുവന്‍ പറഞ്ഞ അയാള്‍ എന്നോട് എന്തൊക്കെയോ പറയാന്‍ വെമ്പുന്നതു പോലെ എനിക്കു തോന്നി.
“കുറ്റിപ്പൊറത്തെവിടേക്കാ?” ഞാന്‍ വീണ്ടും ചോദിച്ചു.
“അതാ ന്‍റെ നാട്... എളയോന്‍ ന്നെ ഇവ്ടെ ഒരനാഥാലത്തി കൊണ്ടോന്നാക്കീന്... രാത്രി ആരും കാണാതെ ഞാനെറങ്ങിപ്പോന്നു... ചാക്വാണേലും എനിക്കെന്‍റെ നാട്ടീക്കെടന്നു ചാകണം”. അയാളുടെ തൊണ്ടയിടറുന്നുണ്ടായിരുന്നു...
“ആരാ അവ്ടെ ഒള്ളത്...?” ഞാന്‍ വീണ്ടും ചോദിച്ചു
ആരും ല്ല വീടും സ്ഥലോമൊക്കെ മക്കള് വിറ്റു
പിന്നെ ഞങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ ദീര്‍ഘമായ ഒരു നിശ്ശബ്ദതയായിരുന്നു. അനാഥമായ ആ വാര്‍ദ്ധക്യം ഊതിക്കതിച്ച തീയുടെ ചൂടേല്‍പിച്ച പൊള്ളലിന്‍റെ വേദനയോടെ ഞാനിരുന്നു.
…യാത്രക്കാരുടെ ശ്രദ്ധക്ക്... തിരുവനന്തപുരത്തു നിന്നും മംഗലാപുരം വരെ പോകുന്ന ആറായിരത്തി ഒരുന്നൂറ്റി പതിനാറാം നമ്പര്‍ മലബാര്‍ എക്സ്പ്രസ്സ്‌ മൂന്നാമത്തെ പ്ലാറ്റ്ഫോമിലേക്ക് എത്തിച്ചേരുന്നു....
ഉച്ചഭാഷിണിയുടെ സ്വരമാണ് എന്നെ ഉണര്‍ത്തിയത്. സ്റ്റേഷനില്‍ തിരക്കേറിയിരുന്നു... തൂണില്‍ ചാരിയിരുന്നു അയാള്‍ ഉറങ്ങുന്നുണ്ട്... ഉറക്കത്തിലും അയാളുടെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞിട്ടുണ്ടെന്ന് എനിക്കു തോന്നി!
വണ്ടി വന്നു കഴിഞ്ഞു... സീറ്റൊന്നേ കിട്ടിയുള്ളൂ. കിട്ടിയ സീറ്റില്‍ അയാളെയിരുത്തി കംപാര്‍ട്ടുമെന്റുകള്‍ക്കിടയിലെ വരാന്തയില്‍ സ്റ്റേഷനില്‍ നിന്നു വാങ്ങിയ സായാഹ്നപത്രവും വിരിച്ചിരിക്കുമ്പോഴും അനാഥത്വത്തിന്‍റെ ആ വേദന ഒരു മുള്ളു പോലെ എന്‍റെ ഹൃദയത്തില്‍ തറച്ചിരിക്കുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി. ഒടുവില്‍ കുറ്റിപ്പുറത്ത്‌ അയാളെ യാത്രയാക്കി തിരികെ വന്ന് അയാളിരുന്ന സീറ്റിലിരുന്ന് യാത്ര തുടരുമ്പോള്‍ ഡയറിയെടുത്ത് ഇങ്ങനെ മാത്രം കുറിച്ചുവെച്ചു ... ഞാനും അയാളെ അനാഥനാക്കി.

ദോഷൈകദൃക്ക്

ഇന്നലെ ഞാനൊരു സ്വപ്നം കണ്ടു
അതൊരു സ്വപ്നം തന്നെയാണെന്നാണ് ഞാന്‍ കരുതുന്നത്
അതോ അത് സത്യമായിരുന്നോ
എനിക്കുറപ്പില്ല
ഞാനിന്നലെ സ്വര്‍ണചിറകുകളുള്ള മാലാഖമാരുടെ തോളിലേറി
ഒരു യാത്ര പോയി
നിറങ്ങളുടെ ലോകത്തിലേക്ക്‌
അവിടെ നിറങ്ങള്‍ മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ
എനിക്കും തന്നു മാലാഖമാര്‍
ഒന്നല്ല ഒത്തിരി നിറങ്ങള്‍
പക്ഷെ... എന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തുമാറ്
ആ നിറങ്ങളുടെ മുഖത്ത് നിരാശ പടര്‍ന്നിരുന്നു
ആ മുഖങ്ങളില്‍ വേദനയുണ്ടായിരുന്നു
അതെനിക്കൊരു പുതിയ അറിവായിരുന്നു....
എന്തേ നിറങ്ങള്‍ക്കു നിരാശ
എന്തേ അവരുടെ മുഖത്തും വേദന
ഞാന്‍ ചുവന്ന നിറത്തോട് സംശയം ചോദിച്ചു...
അവള്‍ പറഞ്ഞു
ചുവപ്പ് അപകട സൂചനയല്ലേ
മഞ്ഞ നിറം പറഞ്ഞു
പഴുത്ത് വീഴാറായ ഇലകള്‍ക്ക് നിറം മഞ്ഞയല്ലേ
കറുപ്പു നിറം പറഞ്ഞു
കറുപ്പ് തിന്മയുടെ സൂചനയല്ലേ
ഇപ്പോള്‍ ഞാന്‍ തിരിച്ചറിയുന്നു
മനുഷ്യര്‍ മാത്രമല്ല
നിറങ്ങളും കുറ്റങ്ങള്‍ മാത്രം കാണുന്നവരാണ്.